مرثيه حضرت زينب (س)

          امان از دلِ زينب(س)

لااقل عمامه ي تاج سرم را پس بده

مشكِ پاره پاره ي آب آورم را پس بده

گوشواره وَ النگوها وَ گردن بندِ من

هرچه ميخواهي بگير و معجرم را پس بده

(عليرضا خاكساري)

اين روضه در حال و هواي عاشورايي خوانده و حق روضه ادا شود

با تشكر از سرور گرامي جناب آقاي"خاكساري"

گودال

               يا حسين شهيد

شهید عشق که بگذشته از سر بدنش

عدوی تنگ نظر جامه می‏برد ز تنش

تنی که گشته مشبک ز تیر و تیغ و سنان

چه حاجت است دگر ای فلک، به پیرهنش

سری که پیشکش راه دوست گشته، چه باک

که دشمنش بزند چوب، بر لب و دهنش

کسی که ملک سلیمان دهد به غمزه‏ی دوست

چه غم از اینکه برد خاتم از کف اهرمنش

کسی که داده به طوفان عشق هستی خود

عجب مدار، شود در تنور اگر وطنش

دلش بسوخت چنان، زانکه زآن سیاهدلان

فرا نداد یکی گوش خویش بر سخنش

جمال دوست چنانش ز خویش بیخود کرد

که قتلگه به نظر خوشتر آمد از چمنش

سموم کینه وزید آن چنان به گلشن دین

که بی‏امان به زمین ریخت سرو و یاسمنش

ز بس به دشت بلا ریخت، خون لاله رخان

سزد که تا به ابد لاله روید از دمنش

بجز حسین کسی را کجا شنیده کسی

که آب غسل بود خون و، بوریا کفنش

به روز حشر چه باک از حساب «فولادی»!

اگر ز گوشه‏ی چشمی فتد نظر به منش

(فولادي قمي)

گودال

        صل الله عليك يا سيدنا الغريب

گفت ميخواهم بگيرم دست تو او در عوض

چكمه اش با پا به روي سينه ي آقا گذاشت

پيش زينب دختري فرياد ميزد عمه واي

تيغ را بر حلق خشك و زخمي بابا گذاشت

 

در شب سرد غريبي در تنور داغ درد

خسته بود و سر به روي دامن زهرا گذاشت

(سيد محمد جوادي)

لطفا اين روضه را در روز عاشورا بخوانيد و حق روضه ادا شود

((باتشكرازبرادرگرامي جناب آقاي امير بزازي براي ارسال اين شعر))

مرثيه حضرت زينب(س)

                       وداع آخر

پس  زجا ن  بر  خواهر  استقبال کرد          

تا رخش  بوسد  الف  را  دال  کرد

 

همچو جان  خود  در  آغوشش  کشید           

این  سخن  آهسته  در گوشش کشید

 

کـای    عنـا نگیـر  من   آیا    زینبـی         

یا   کـه   آه  درد منـدان   در  شبی

 

پیش  پـای   شـوق   زنجیـری   مکن           

راه عشق است این عنانگیری مکن

 

با  تو  هستم  جـا ن  خواهـر  همسفـر         

تو به  پا  این  راه کوبی  من به سر

 

خانه  سوزان  را  تو صاحبخانه باش          

با   زنان  در همرهی  مردانه  باش

 

جان  خواهر  در  غمم   زاری  مکن          

با    صدا   بهـرم   عـزاداری  مکن

 

معجر از  سر پرده  از رخ  وا  مکن         

آفتاب   و  مـا ه    را   رسـوا  مکـن

 

هست    بـر  من   نـاگوار  و  ناپسنـد       

از  تو  زینب   گر صدا   گردد  بلند

 

هر چه   باشد  تو علی   را   دختری        

ماده   شیرا   کی  کم  از شیر  نری

 

با   زبان  زینبـی   شـاه   آنچه   گفت       

با  حسینی  گوش زینب   می شنفت

 

با  حسینی لب  هر آنچ او  گفت راز         

شه   به   گـوش  زینبی   بشنید   باز

 

گوش عشق آری زبان خواهد زعشق        

فهم عشق  آری بیان  خواهد  زعشق

 

با   زبا ن   د یگر  ایـن  آواز  نیست         

گوش  دیگر  محرم  این  راز نیست

 

ای  سخنگو  لحظه ای  خاموش باش        

ای زبا ن از  پا ی  تا سر گوش  باش

 

تا   ببینم  از  سر  صدق  و  صواب          

شاه  را  زینب  چه می گوید  جواب

 

گفت  زینب  در  جواب  آن  شاه  را          

کای  فروزان   کرده   مهر و ماه را  

 

عشق  را  از  یک  مشیمه   زاده ایم          

لب  به   یک  پستا ن غم  بنهاده ایم

 

تربیت  بوده است  بر یک   دوشمان        

پرورش  در  جیب   یک  آغوشمان

 

تا  کنیم   این  راه   را  مستـانه  طی        

هر  دو از یک  جام خوردستیم  می

 

هر  دو   در  انجام   طاعت   کاملیم        

هر   یکی  امر   دگر  را   حـا ملیم

 

تو  شهادت  جستی  ای  سبط رسول        

من اسیری  را  به  جان کردم  قبول 

(عمان ساماني)

((باتشكرازبرادرگرامي جناب آقاي امير بزازي براي ارسال اين شعر))

گودال

                   يامظلوم

من خودم شاهدم از پشت سرش بنشستند

با روي زانو به روي كمرش بنشستند

من خودم شاهدم اسب از بدنش رد كردند

از سرا پاي تنش كسب درآمد كردند

(شاعرش را نميشناسم)

(لطفا اين روضه را در روز عاشورا بخوانيد و حق  روضه ادا شود)

((باتشكر از برادر گرامي جناب آقاي امير بزازي براي ارسال شعر))