يا قاسم ابن الحسن(ع)

تا که چشمان خویش وا میکرد

ملک از ذوق جان فدا میکرد

هرچه دل بود با خودش می برد

در مسیر خدا رها میکرد

حسن آن شب ز شوق تا خود صبح

به همه سائلان عطا میکرد

مادرش هم کنار گهواره

تا زمان سحر دعا میکرد

وقت خوابش برای لالایی

فقط عباس را صدا میکرد

 

هرکه در کوی عشق عازم شد

بخدا که گدای قاسم شد

 

ادامه ي شعر در ادامه ي مطلب.....